 |
| Imaxe do Santo Ánxo da Garda de Ortoño |
Con 49 anos Juan Gómez Barreyro recala
nas terras do Salnés para ser párroco de dúas parroquias importantes. Non
sabemos si viña de outra parroquia ou era o seu primeiro destino. De
todos os xeitos chegar a San Adrián de Vilariño e San Benito de Fefiñans non
debía ser nada doado. Non sabemos quen tiña o dereito de presentación pero a
vista da igrexa de San Benito parece obvio que serían os vizcondes de Fefiñans.
Por iso aínda sorprende máis como un simple cura patromonista dunha aldea da
Maía, chega a finais do s. XVII a reitor de estas feligresias. Semella que Juan
contou con bos padriños.
No seu novo destino empezou a recibir
os froitos da súa posición. Alí cara primeiros do século seguinte atopamos o
noso protagonista adquirindo, mediante escrituras publicas, múltiples
propiedades. Estas estaban ubicadas, sobre todo na veciña parroquia de
Corbillón. Compra varias propiedades, sobresaíndo unha de unha extensión
considerable, a cal contaba con viñas e casa. Alí en Vilariño tamén acorda o
casamento dunha sobriña súa que vivía con el servíndoo como criada. Esta chamábase
Dominga Barreyro e era filla de Antonio e Dominga do Casal. Antonio era un irmán
del que foi casar a Reis, a parroquia de súa nai, máis concretamente o lugar de
Freixeiro. Seguramente había de levar os bens maternos que lle foran doados a
Juan ó tempo da súa escritura de patrimonio. Ou sexa, toda a familia eran
colonos do fillo cura que á postre era o dono de todo. Pois ben, Juan casa a súa
sobriña con un tal Estevo Vieites e pasan a vivir na casa que el adquirira. Pasado
pois un ano de ter “colocado” a sobriña, o 18 de febreiro de 1708, ante
Francisco do Porto Mariño outorga unha nova escritura que non é desta volta de
compra-venta. Ese día crea mediante fundación unha capelanía colactiva cos bens
adquiridos. A súa advocación sería a do Santo Ánxo da Garda e estaría sita no
altar maior da igrexa parroquial de Ortoño, “acabada de restaurar”. A ela
agregou todos os bens que comprara sendo cura en Vilariño e Fefiñáns e outros
que xa tiña en Ortoño. Outorgáballe o padroado e as rendas a seu irmán Joseph,
o que quedara na súa casa paterna, e nomeaba os fillos de seu irmán, seus
sobriños a capeláns da capelanía. Deixaba na fundacións instrucións meticulosas
de que nin o padroado nin a praza de capelán saísen da casa, de xeito que fose
un activo, por dicilo así, familiar.
Juan Gómez Barreyro consígueo, valéndose
da súa familia, acadar unha moi boa posición no seu tempo. Pero tamén soupo
encontrar a forma de afianzar e darlle a esta os logros acadados na súa vida á
cabalo dos s. XVII e XVIII. Seguiu de párroco nestas parroquias do Salnés ata
1712 en que se lle perde a pista. Morreu cara 1721, con 76 anos, pero sen saber
en onde nin que outros destinos tivo dende ter deixado Vilariño e Fefiñans.
No hay comentarios:
Publicar un comentario